Terwijl ik dit stukje schrijf zit in mijn hoofd een stemmetje: “Zouden ze het niet stom vinden wat ik schrijf? Of raar? Of zweverig? Eerlijk gezegd worden mijn stukjes er niet beter van als ik ze zo probeer te schrijven dat iedereen denkt: “Wauw, wat een fantastisch, helder en down-to-earth stukje.” 😉 Ten eerste ben ik niet zo’n goeie schrijver dat ik dat voor elkaar kan krijgen. En ten tweede… kan ik het iedereen naar de zin maken? Rationeel weet ik dat het niet kan, maar mijn gevoel vindt het wel lastig om dat te accepteren.
Ik denk dat dit voor veel mensen herkenbaar is. Eigenlijk weten we allemaal dat we het niet iedereen naar de zin kunnen maken. Maar ergens voelt het veilig om jezelf steeds een beetje aan te passen zodat de ander jou toch aardig blijft vinden. Maar is dat de echte verbinding die je zoekt? Of zou het je helpen als je ook je pijn en je kwetsbaarheid mag delen, als je echt je mening mag geven en niet eerst hoeft te bedenken wat sociaal wenselijk zou zijn?
“Er echt bij horen vraagt niet van ons dat we veranderen wie we zijn. Het vraagt juist van ons dat we zijn wie we zijn.”
Dit is een aansprekend citaat uit ‘Verlangen naar Verbinding’, het nieuwste boek van Brené Brown dat ik in één middag uitlas. Deze hoogleraar aan de universiteit van Houston heeft veel onderzoek gedaan naar kwetsbaarheid, moed, authenticiteit en schaamte. Ik heb al eerder over Brown geschreven omdat haar andere boeken ook de moeite waard zijn. Ze schrijft over haar eigen kwetsbaarheid en schaamte waardoor haar teksten zeer herkenbaar zijn en oprecht. In Verlangen naar Verbinding maakt ze het breder en schrijft ze over de toenemende polarisatie in de wereld en de manier waarop we met elkaar omgaan.
De ondertitel van dit boek luidt: “Er echt bij horen en de moed om alleen te staan.” Oftewel, je kan er alleen echt bij horen, echt de verbinding aangaan als je de moed hebt om ook alleen te staan.
