Gisteren stond er een workshop presenteren op het programma voor 1ejaars studenten op de HAN als onderdeel van een themaweek Ondernemen.
Omdat ik gisteren weer zag hoe spannend het voor sommige mensen is om voor een groep te staan dacht ik terug aan mijn eigen ervaringen hierin. Inmiddels kan ik er om lachen maar ik voel nog hoe iedereen naar me keek toen ik bij mijn eerste netwerkvereniging was uitgenodigd om mezelf voor te stellen in een presentatie. De afgelopen 10 jaar heb ik geleerd om mezelf te presenteren, dat moest ook wel want hoe zouden mensen anders weten wat ik te bieden had? Ik heb er zelfs mijn vak van gemaakt, ik geef naast individuele coaching ook trainingen en workshops en sta nu met heel veel plezier en zonder buikpijn voor een groep.
Als ik erover nadenk kom ik al snel uit bij het verschil tussen introvert en extravert. Wij, introverte mensen vinden het niet gemakkelijk om voor een groep te gaan staan. Je hebt het gevoel dat je alles van jezelf laat zien en dat is nou juist waar je je niet zo comfortabel bij voelt.
Susan Cain heeft een interessant boek geschreven Stil, de kracht van introvert zijn in een wereld die niet ophoudt met kletsen waarin op een wetenschappelijke manier wordt gekeken naar introvert zijn. Als je er meer over wilt weten, kijk dan eens naar haar Ted talk the power of introverts.
In haar boek lees je wat volgens haar het geheim is van spreken in het openbaar. “Het is niet dat ik niet verlegen meer ben. Ik heb gewoon geleerd om mezelf kalmerend toe te spreken en inmiddels doe ik dat zo volautomatisch dat ik nauwelijks nog besef dat ik dat doe. Wanneer ik een onbekende of een groep toespreek, glimlach ik breeduit en ben ik openhartig, maar een fractie van een seconde voel ik me alsof ik op het slappe koord stap. Inmiddels heb ik door duizenden sociale ervaringen geleerd dat het slappe koord een hersenspinsel is en dat ik niet doodga als ik struikel. Ik stel mezelf zo razendsnel gerust dat ik nauwelijks nog besef dat ik dat doe.”
Mijn persoonlijke tips:
Ik herken wat Susan Cain zegt en de enige manier om je eigen hersenspinsels ver weg te stoppen is het gaan DOEN. Jezelf kalmerend toespreken want wat gebeurt er nou echt als het niet helemaal gaat zoals jij het wilt? Wees trots dat je er bent gaan staan en kijk terug om te weten wat je de volgende keer anders wilt doen. Er is altijd een nieuwe kans!
Wat mij is bijgebleven, dat is een uitspraak van een collega. “Het is altijd leuker om te kijken naar een echt mens, die zich wel eens vergist dan te kijken naar iemand die een gelikt, perfect verhaaltje staat af te draaien.”
Leg de lat dus niet gelijk zo hoog voor jezelf. Je kunt op het internet ontzettend veel do’s en dont’s vinden als het gaat over succesvolle presentaties: bereid je goed voor, sta rechtop, maak oogcontact met de groep, spreek rustig, niet te zacht, niet te luid, bewegen mag maar niet te veel, ademhalingsoefeningen, etc.
Heel zinvolle tips maar gun het jezelf om eerst eens één aandachtspunt onder de knie te krijgen voordat je aan de volgende begint. Als je presenteert terwijl je alleen maar nadenkt over hoe het wel of niet zou moeten, dan maak je geen contact maken met je publiek en uiteindelijk is dat toch wat je wilt?
Tenslotte:
Een fantastische spreker zoals president Obama zullen de meesten van ons helaas niet worden, maar wie had gedacht dat dit verlegen meisje van 5 op haar 50e zou genieten van het presenteren voor een groep?