Wat een overweldigende hoeveelheid informatie komt er in deze tijd online op ons af! Een gekke paradox vind ik het; aan de ene kant zijn we meer dan ooit aangewezen op een relatief kleine ruimte en aan de andere kant trekt de wereld meer dan ooit aan ons via telefoon, tv en allerlei schermen. De kans dat we meegezogen worden in al die informatie en daarmee in allerlei gevoelens die dit oproept is groot.
Juist de persoonlijke verhalen raken mij, van ernstig zieke mensen, het verdriet van nabestaanden en ook de heftige verhalen van artsen en verpleegkundigen. Het is zeker niet mijn bedoeling dat je je hiervoor afsluit maar als je dit de hele dag toelaat dan kan verdriet en machteloosheid je gaan beheersen.
Ik denk dat het in deze tijd heel belangrijk is om ook tijd voor jezelf te nemen en bij jezelf te blijven. Wat als je al die informatie van buiten even stopt, hoe voel jij je dan, hoe gaat het echt met jou? En dan werkelijk te voelen dat deze situatie je bang maakt, onzeker, boos of verdrietig. Ongemakkelijke emoties, maar ze wegstoppen is niet de oplossing.
Je zou kunnen zeggen dat het in mijn eerste alinea gaat over voelen, maar dat is het voelen van de buitenwereld. Voelen wat er in jou omgaat is iets anders, iets dat we meestal minder goed geleerd hebben. En het is misschien ook eng, wat als je de controle over je emoties verliest…
En wat levert het op? Dat je geen onplezierige gevoelens wegstopt die op enig moment hoe dan ook zullen proberen om je aandacht te krijgen. Dat je jezelf beter leert kennen in wat je voelt en daarmee ook in wat je nodig hebt, wat je behoeften zijn, wat jouw weg is in dit leven, wie er werkelijk toe doen. Het maakt kwetsbaar en daarmee ook raakbaar en nabij.
Even wat overdenkingen in deze gekke tijd, waarin ook de zon schijnt en de bloesem volop bloeit. Als je zin of behoefte hebt om even samen te overdenken, stuur me gerust een berichtje. Ik sta ervoor open en ik werk tegenwoordig ook online 😊