Zondagavond heb ik weer genoten van een aflevering van ‘Ik Vertrek’. Je weet wel, dat tv-programma waarin mensen met veel overtuiging de boel achter zich laten en naar een of ander buitenland verhuizen. Uiteindelijk worden daar voor vertrek dan veel tranen over gelaten en eenmaal aangekomen op de bestemming blijkt het toch niet helemaal te zijn wat ze ervan verwacht hadden. De verbouwing pakt duurder uit waardoor het geld opraakt, de gebruiken van dat nieuwe land worden nog niet helemaal begrepen en de communicatie verloopt moeizaam. Wij, deskundige tv-kijkers, wisten al lang wat er mis zou gaan; dat zij dat nou totaal niet in de gaten hadden…
Het programma van gisteravond ging over een stel met drie jonge kinderen die een camping begonnen in Italië. Natuurlijk, het zat hier en daar wat tegen in de planning en het was niet alleen maar la dolce vita daar. Maar na een paar maanden hard werken stond er mooi wel een prachtige camping die zelfs de eerste zomer al behoorlijk volgeboekt was. Wauw, niets dan bewondering! De twee hadden samen alle tegenslagen overleefd en brachten veel tijd door met hun kindjes, gewoon lekker buiten. Zoals steeds de bedoeling was geweest.
Ik was jaloers! Wat een lef en wat een prachtig voorbeeld van je hart volgen. Je zou toch zeggen dat een camping beginnen in het buitenland inmiddels een klassiek voorbeeld is van waar het mis kan gaan, maar dat is dus niet zo. Als je het echt wilt en als je volhardt, dan kan het, ook nu nog!
Wat ik vaak doe de volgende dag is het overzicht van Ik-Vertrek-tweets lezen. Ook deze keer. De tweets waren niet leuk, voornamelijk afkeurend. Na een paar tweets had ik meer dan genoeg gezien en vroeg ik me af waarom mensen toch zo graag negatief zijn. In dit geval over mensen die hun hart volgen, die hun droom realiseren en die daar ook nog eens succesvol in zijn. Is het blijkbaar nog steeds niet goed. Ik denk dat al die mensen die zo negatief zijn, stiekem ook jaloers zijn. Dat zij ook hun hart zouden willen volgen, maar het lef daartoe (nog) niet hebben.
Een Australische verpleegster vroeg aan veel oudere mensen voor wie het einde nabij was, waar ze spijt van hadden in hun leven. Het meestvoorkomende antwoord was: “Ik wilde dat ik de moed had gehad om mijn eigen leven te leven. En niet het leven dat anderen van mij verwachtten.”